Słownik pojęć

W średniowiecznej Europie pełna własność ziemi, przeciwieństwo własności lennej. Gruntami alodialnymi właściciel mógł swobodnie dysponować

Przypisywanie istotom boskim, zwierzętom, przedmiotom, zjawiskom itp. cech ludzkich.

Nieuznawany przez Kościół katolicki papież wybrany przez opozycyjną grupę duchowieństwa, który objął stanowisko za pontyfikatu legalnego papieża lub w czasie, gdy urząd ten pozostawał nieobsadzony.

Zgromadzenie ludowe w starożytnej Sparcie. Uczestniczyli w nim wszyscy pełnoprawni obywatele polis, którzy ukończyli 20. rok życia.

Dziewięciu najwyższych rangą urzędników w starożytnych Atenach, wybieranych raz w roku. Początkowo ich władza była bardzo rozległa, jednak z czasem została ograniczowa do spraw sądownictwa.

Główny organ ustawodawczy i sądowy w starożytnych Atenach, który początkowo kontrolował działalność urzędników i czuwał nad moralnością obywateli. Cieszył się dużym prestiżem w społeczeństwie. Od czasów Solona jego członkami dożywotnio zostawali archonci.

Doktryna teologiczna stworzona przez Ariusza, negująca równość osób Trójcy Świętej. Arianizm został potępiony na soborze w Nicei (325 r.), jednak przez długi czas miał wielu zwolenników – przyjęła go m.in. większość plemion germańskich. Zanikł całkowicie w VII w.

System rządzenia, w którym cała władza należy do jednego człowieka (lub grupy) i jest sprawowana poza jakąkolwiek kontrolą społeczną.

Czasowe lub dożywotnie prawo czerpania dochodów z gruntu, nadane przez seniora wasalowi w zamian za służbę wojskową.

Wielcy własciciele ziemscy (panowie feudalni) na Rusi, a następnie w Rosji. Na Litwie bojarami nazywano przedstawicieli średniej i drobnej szlachty.

W okresie feudalizmu stałe świadczenie wnoszone przez chłopa na rzecz właściciela gruntów w zamian za ich użytkowanie. Mogło być uiszczane w pieniądzach lub produktach.